Een reflectie op het Schorpioenseizoen en de Dag van de Doden
van Sarina Romero
Ik sliep toen de schorpioen mij stak. In mijn droom prikte een hete, scherpe naald diep in mijn vinger, helemaal tot op het bot. De pijn maakte me wakker; Ik herinner me dat ik schreeuwde. Ik herinner me dat er iets over mijn rechterschouder en langs mijn rug kroop.
Schorpioenen zijn roofzuchtige spinachtigen. Ze behoren tot dezelfde familie als spinnen. Ze hebben acht poten. Ze hebben een grijptang. Hun staart is smal, gesegmenteerd en gebogen. Aan het einde van die staart zit een angel.
Hun verhaal begon 435 miljoen jaar geleden in de woestijn. Maar daar houdt het niet op. Nu zijn ze te vinden op elk continent behalve Antarctica. Ik was in Oaxaca, Mexico, toen het gebeurde. Het was 2022. De Schorpioen-eclips op 15 mei had iets minder dan twee weken eerder plaatsgevonden.
De meeste websites beweren dat de steek van een schorpioen niet veel verschilt van die van een bij. Dat het voelt alsof je verbrand wordt door het uiteinde van een sigaret, zei iemand. Of licht geëlektrocuteerd worden, een ander bood aan. Hun met gif geregen staart wordt gebruikt voor aanval en verdediging. Maar de meeste vormen geen bedreiging voor de mens. In feite hebben slechts ongeveer 25 soorten gif dat een mens kan doden. Dat is minder dan 1% van alle schorpioenen.
Ik weet niet zeker welke soort mij heeft gestoken, hoewel het internet het erover eens lijkt te zijn dat de schorpioenen in Oaxaca niet dodelijk zijn – tenzij je een baby bent, een aangetast immuunsysteem hebt of allergisch bent. “Deze hebben een grote klap,‘ schreef iemand verder Reddit naar aanleiding van een video van een schorpioen in Mazunte die tegen de muur van de kamer van iemand anders kruipt.
Het gif dat vrijkomt uit een schorpioen zit vol neurotoxinen, en mijn reactie op het gif was niet typisch. Binnen een uur nadat ik was gestoken, hadden mijn spieren het gevoel dat ze van binnenuit samentrokken. Een gevoelloze tinteling drong door mijn lichaam, pulseerde, veranderde van richting, nam toe en straalde uit over mijn gezicht, mijn nek, mijn rug, mijn armen, mijn romp en mijn benen. Een ongelooflijk gewicht werd op mij gedrukt. Het was moeilijk om mijn hoofd op te tillen of naar voren te leunen. Hoewel ik er uiteindelijk in slaagde overeind te komen, had ik moeite met lopen.
Hoe intens de symptomen ook waren, van buitenaf was er niets veranderd. Terwijl het gif zich een weg baande naar mijn zenuwstelsel, zat ik aan de keukentafel de vinger te bevriezen die aanvoelde alsof hij vlam had gevat. Paniek voelde niet als een optie. Ik was zo bang, ik was helder. Rustig zelfs. Het concept van keuze lag buiten bereik; de sensatie was zo totaliserend dat ik me er uitsluitend op moest concentreren. Dat ik het volg, alsof het een pad is dat mij uiteindelijk weer in veiligheid zou brengen. Ik moest een besluit nemen om er doorheen te komen.
***
In de astrologie worden de stingers van schorpioenen – net als andere doordringende dingen, zoals cactussen, planten met puntige randen en messen – geregeerd door de planeet Mars. Het is dus geen verrassing dat Mars heerst over het teken Schorpioen. Dit betekent dat Mars zich in dit teken thuis voelt en daar kan doen waar hij goed in is. Maar Mars is ook de planeet van scherpe, beslissende actie. Het is vasthoudend en vastberaden. Het is gefocust en moedig. En het is niet bang om de veren in de war te brengen om te krijgen wat het wil. Omdat Mars over Schorpioen regeert, zijn deze eigenschappen van Mars een intrinsiek onderdeel van het teken, als een DNA-streng.
Schorpioen is ook een vast waterteken. Deze vaste aard geeft het een kwaliteit die niet te ontkennen valt. Het geeft een gevoel alsof je een tunnel inloopt en beseft dat je net zo ver binnen als buiten bent. Het is diepgeworteld, volhardend en soms koppig. Niet gemakkelijk schudbaar. En het element ervan zorgt ervoor dat het wordt ondersteund door emotionaliteit: het beschouwt gevoelens als zowel een ketting als een hulpmiddel. Maar in tegenstelling tot het stromende zoete water van Kreeft en het drijvende zoute water van Vissen, is de emotionaliteit van Schorpioen als het water dat zich in de diepten van een bevroren meer bevindt.
Omdat ik ben opgegroeid op het noordelijk halfrond, is het seizoen van Schorpioen altijd afgestemd op de tijd van het jaar waarin de bladeren die aan de bomen achterblijven bruin zijn en op weg zijn naar buiten. De meeste takken zijn kaal. De lucht bijt. De vogels zijn stil. En elke dag is korter dan de dag ervoor. Deze periode, die loopt van eind oktober tot eind november, geeft een gevoel van schaarste. Het spoort ons aan om terug te vallen, totdat we onze fundamenten bereiken. In dit seizoen voelt de herfst niet langer als een schattige pompoen. Je kunt niet zomaar een sjaal omdoen en er een einde aan maken. En als je noordelijk genoeg bent, is het koud. Eigenlijk koud. Na de beleefdheden van het Weegschaalseizoen koelt Schorpioen het plezier van mensen af - een welkome opluchting na een periode die soms aanvoelt als een gigantisch, ongelukkig netwerkevenement.
In het Schorpioenseizoen worden we geconfronteerd met de bereidheid van het teken om tijd door te brengen met wat anders gevreesd of vermeden wordt, en worden we eraan herinnerd dat de dood deel uitmaakt van de koop van het leven. Het is dus logisch dat dit seizoen niet alleen huizen zijn Halloweenmaar talloze oude tradities die op de een of andere manier het dunner worden van de sluier tussen onze wereld en de geestenwereld eren.
Mijn eigen traditie is daarop geen uitzondering. Elke 1 en 2 november vieren mijn familie en ik de Dag van de Doden. Deze 48 uur zijn de uren waarin we onze voorouders bij ons thuis uitnodigen om tijd met ons door te brengen. Wij steken aan kaarsen en copal boven steenkool verbranden. We zingen liedjes voor ze in het Spaans en in de oudere talen. We hebben hun foto’s in lijstjes gezet. Ik zeg hun namen hardop. Ik bedank de mensen waar ik vandaan kom, degenen die ik ken, en degenen wier verhalen en namen ik niet ken.
De Dag van de Doden aangepast rond en ondanks het katholicisme. Het is wat er overblijft van een Azteekse traditie waarbij de doden de hele maand november werden geëerd. Lang voordat de Spanjaarden arriveerden, riepen mijn voorouders de godin van de dood aan (Mictecacihuatl), die toezicht hield op de onderwereld (Mitlan) naast de god van de dood (Mictlantecuhtli). Deze traditie werd door de kerk gereorganiseerd om op 1 en 2 november te landen, in lijn met Allerzielen. Zoals zoveel effecten van de kolonisatie, komt wat we vandaag de dag vieren voort uit een oude praktijk, gedwongen assimilatie en de geboorte van nieuwe tradities, gedurende honderden jaren, die veranderden in wat we nu noemen Dia de Muertos.
Er is niets stil aan de Dag van de Doden. Straten gingen dicht. Mensen verkleden zich. Begraafplaatsen transformeren. Goudsbloemen met dikke bloemblaadjes verdringen de altaren en bedekken elk oppervlak. Bloemenslingers en papieruitsparingen vliegen kriskras boven je hoofd. Overal: kaarsen. Overal: suikerschedels en skeletten. Het skelet is het menselijk lichaam ontdaan van alles behalve de basis – een nogal schorpioenachtig idee – en de Dag van de Doden viert dit. Het maakt de kale botten mooi. Gedurende deze twee dagen zijn overal skeletten te zien – van enorme sculpturen van papier-maché tot miniatuurfiguurtjes – die alles doen wat een mens zou kunnen. Ze dansen, drinken, eten, poetsen in spiegels, heffen hun rokken op, zwaaien met vlaggen, spelen muziek en lopen skelethonden tussen borden met eten, kaarsen, pan de muertosen foto’s van dierbaren. Tijdens dit feest weerkaatsen botten en gezichten kaarslicht met elkaar. En altaren dienen als fysieke, heilige ruimtes die je elk jaar kunt decoreren en opnieuw kunt maken. Op deze manier gaat de feestdag over het eren van de doden en de heiligheid van het doen, samenstellen en regelen van iets vergankelijks – zoals ons leven.
***
Schorpioen ontdoet ons, net als de angel van een schorpioen, van schijn. Het heeft geen geduld voor houdingen. En als gevolg daarvan wordt duidelijk wat fundamenteel is. Het blijft bestaan. Dat is wat vast water doet: het dringt tot de bodem door. En het nodigt ons uit om te volgen.
De enige heldere gedachte die ik had op de avond dat ik werd gestoken, was simpel: Ofwel komt het goed met mij, ofwel niet. De dichtstbijzijnde ambulance was uren rijden, dus een taxichauffeur en zijn vrouw brachten mij en mijn partner 30 minuten landinwaarts naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis – een gedrongen bakstenen gebouw met twee kamers.
Ik herinner me de verstilde verpleegsters en het bed dat ze in de gang hadden opgezet. De oude vrouw in het bed naast mij, ademde in korte, oppervlakkige uitbarstingen. Mijn infuus en tegengif druipen. En machines in de kamer naast ons die de hele nacht doorwerkten, zoemend en piepend terwijl ze verbonden waren met de andere mensen – die allemaal op sterven lagen.
***
Het is ruim anderhalf jaar geleden sinds de steek, en toch blijf ik terugkeren naar dat moment. Het is ontstoken een honger in mij – ik wil het begrijpen. Ik wil het verhaal steeds vertellen en opnieuw vertellen om er betekenis aan te geven. Om tot de ‘betekenis’ te komen. Maar het maakt mij belachelijk. Het tart mijn onverzadigbaarheid. Het dwingt me om mezelf af te vragen waarom, en wat ik wil begrijpen. Ik vreesde voor mijn leven. En toen was ik veilig.
Er is die nacht iets van mij afgenomen, maar ik weet niet zeker wat. “Als je weer thuis bent, kunnen we praten over de symboliek van wat het betekent om gestoken te worden door een schorpioen,” De moeder van mijn vriend, die ook een keer gestoken was, sms’te me. Maar toen ik terugkwam, heb ik haar nooit meer gevolgd. Ik kon het idee niet verdragen om in het abstracte te duiken. Ik kon de lichamelijkheid van mijn ervaring niet in verband brengen met representatie. Toen ik mensen het verhaal probeerde te vertellen, herkende ik de feiten niet. De beschrijvingen voelden niet goed aan.
Net als mijn ervaring in Oaxaca dwingt Schorpioen ons om onze zwakheid, onze innerlijke krachtreserves en onszelf onder ogen te zien. Het is niet bang voor de moeilijke delen. Ik was bang voor de moeilijke delen. Ik dacht niet dat ik mijn eigen menselijkheid onder ogen kon zien. Toen had ik geen keus. Onverbiddelijk is het woord dat ik graag gebruik als ik aan Schorpioen denk. Dit bord vindt het niet erg om door het moeras te mesten; onder de motorkap kijken; verder de diepe, donkere grot in; de as worden en wat daaruit voortkomt; of door de lange nacht heen duwen. In plaats daarvan gedijt het op de uitdaging. De energie ervan is doordringend, onophoudelijk zelfs. De onderliggende motivatie is om elke vraag te onderzoeken en elk antwoord te beschouwen als een brug naar meer vragen.
***
Dit jaar vraag ik me af of ik de schorpioensteek niet ook op mijn lijf kan zetten Dag van de Doden altaar, of wie ik daarvoor was. In het gedicht ‘Eén kunst’ Elisabeth Bisschop schrijft, ‘Ik ben twee steden kwijtgeraakt, prachtige steden. En nog groter,/ ik bezat een aantal gebieden, twee rivieren, een continent./ Ik mis ze, maar het was geen ramp.’ Hoewel dit verlies misschien niet noodzakelijkerwijs catastrofaal was, benoemt ze nog steeds wat er verdwenen is. Ze herdenkt haar verlies door het op de pagina te plakken. Als de Dag van de Doden een jaarlijkse ruimte biedt om degenen die we verloren hebben te eren, als het een ruimte biedt om te getuigen, dan zou ik dit jaar graag de verliezen willen meenemen die geen ramp waren, maar die nog steeds doordringen. mij, veranderde mij en organiseerde de tijd in duidelijke voor- en natijden.
Het Schorpioenseizoen herinnert me eraan dat het oké is om bang te zijn. Om het niet te weten. Rouwen. Het werpt mijn leven terug naar mij. De bomen zijn leeg. Het licht schuin. Afwezigheid wordt tastbaar gemaakt door de afwezigheid zelf. Maar ik leef. Dit jaar wil ik niet alleen verlies eren; Ik wil er ruimte voor maken. Ik wil het laten stralen.
Sarina Romero is een schrijver uit Oakland, Californië. Ze heeft een MFA van de New York University en haar werk verschijnt in POËZIE, The Yale Review en elders. Ze is ook een interne astrologieschrijver bij CHANI-app en werkt aan haar eerste boek. Bezoek voor meer van haar schrijfsels sarinaraquelromero.com.
Op zoek naar meer informatie? Lees je dagelijkse horoscoop:
Ram | Stier | Tweeling | Kanker | Leeuw | Maagd | Weegschaal
Schorpioen | Boogschutter | Steenbok | Waterman | Vissen
Download dan de CHANI-app op iOS of Android voor extra horoscopen, meditaties, affirmaties, metingen voor de huidige maanfase en -teken, en meer.
